کشورهای توسعه‌یافته رضایت بیشتری نسبت به وضعیت آب‌و‌هوا دارند
سازمان ملل اخیرا در گزارشی پیرامون تغییرات زیست‌محیطی به دولت‌ها اعلام کرده است که به منظور جلوگیری از بحران‌های زیست‌محیطی نیازمند انجام اقداماتی فوری تا قبل از سال ۲۰۳۰ هستند. این تغییرات به ویژه برای کشورهایی که همواره در حال صنعتی‌شدن هستند، به قیمت تخریب محیط زیست آن‌ها تمام خواهد شد. گزارش جهانی گالوپ نشان می‌دهد، در مناطقی که به لحاظ اقتصادی کمتر توسعه پیدا کرده‌اند، رضایت شهروندان از سلامت و کیفیت هوا و آب آشامیدنی پایین‌تر است.
در سال ۲۰۱۷، از هر چهار نفر بزرگسال در دنیا، سه نفر (۷۷ درصد) از کیفیت هوا در شهر یا منطقه‌ی خود رضایت داشته‌اند؛ این در حالی است که از هر ۱۰ نفر، هفت نفر (۷۰ درصد) از کیفیت آب آشامیدنی منطقه‌ی خود رضایت داشته‌اند.
| رضایت از کیفیت هوا (%) | رضایت از کیفیت آب (%) | |
| میانگین جهانی | ۷۷ | ۷۰ |
| استرالیا و نیوزلند | ۹۲ | ۹۱ |
| آسیای جنوبی | ۸۹ | ۷۰ |
| آمریکا و کانادا | ۸۴ | ۸۲ |
| آسیای جنوب شرقی | ۸۲ | ۸۳ |
| اروپای شرقی | ۷۷ | ۷۷ |
| اروپای غربی | ۷۶ | ۸۳ |
| آفریقای سیاه | ۷۴ | ۵۵ |
| خاورمیانه و شمال آفریقا | ۷۱ | ۶۱ |
| شرق آسیا | ۷۰ | ۶۸ |
| آمریکای لاتین | ۶۹ | ۷۰ |
| کشورهای شوروری سابق | ۶۷ |
۶۲ |
با وجود این، بر اساس این گزارش، در مناطق مختلف نتایج متفاوتی به دست آمده است. به طور مثال، ساکنین کشورهایی همچون استرالیا و نیوزلند بالاترین میزان رضایت را (۹۰ درصد) نسبت به کیفیت آب و هوای محل زندگی خود دارند. اما از طرف دیگر، ساکنین کشورهای شوروی سابق نسبت به کیفیت هوای محل زندگی خود رضایت کمتری (۶۷ درصد) دارند؛ این در حالی است که پایین‌ترین میزان رضایت از کیفیت آب آشامیدنی (۵۵ درصد) به ساکنین کشورهای آفریقایی منطقه‌ی زیرصحرایی است. معمولا، دیدگاه ساکنین یک منطقه نسبت به کیفیت هر دو عاملِ آب و هوا یکسان است؛ به ویژه در مناطقی که به لحاظ اقتصادی توسعه‌یافته‌تر هستند، میزان رضایت از کیفیت هر دو این عوامل نسبتا بالا است.
با وجود این، استثنائات قابل توجهی نیز وجود دارد. در برخی از کشورها و مناطق کوچک صنعتی که ساختار شهرنشینی در آن‌ها گسترش پیدا کرده است، ساکنین نسبت به کیفیت هوا، در مقایسه با کیفیت آب آشامیدنی رضایت پایین‌تری دارند؛ این مناطق عمدتا در شرق آسیا و کشورهایی مانند کره‌ی جنوبی، تایوان و هنگ‌کنگ هستند.
از طرف دیگر، در کشورهایی که پایین‌ترین میزان از توسعه‌یافتگی را دارند، ساکنین نسبت به کیفیت آب آشامیدنی در مقایسه با هوا، رضایت کمتری دارند. این کشورها زیرساخت‌های ضعیفی دارند و بخش عمده‌ای از جمعیت آنان را جمعیت روستانشین تشکیل می‌دهد؛ گابن، جمهوری آفریقای مرکزی، کنیا و سیرالئون از جمله‌ی این کشورها هستند.
ساکنین کشورهای شمال اروپا، استرالیا و نیوزلند، بالاترین میزان رضایت از کیفیت آب و هوای محل زندگی خود را در دنیا دارند؛ درصد رضایت در این مناطق در بسیاری از موارد، به بیش از ۹۰ درصد می‌رسد. با وجود این‌ها، در سراسر دنیا سرانهی تولید ناخالص ملی به تنهایی یک فاکتور ضعیف در پیش‌بینی میزان رضایت ساکنین نسبت به کیفیت هوا محسوب می‌شود؛ دلیل این امر شاید به این خاطر باشد که بیشتر اقداماتی که در کشورهای توسعه‌یافته در جهت مقابله با آلودگی هوا صورت می‌گیرد، معمولا به خاطر تبعاتی که ساختار شهری و استفاده‌ی روزافزون کارخانه‌ها و اتومبیل‌ها از سوختهای فسیلی به بار می‌آورند، به ثمر نمی‌رسند.
به طور مثال، تنها کمتر از نیمی از ساکنین چندین کشور از کشورهای صنعتی شرق آسیا، از کیفیت هوای مناطق زندگی خود رضایت دارند. در بررسی که در سال ۲۰۱۷ صورت گرفت، ساکنین هنگ‌کنگ نسبت به جمعیت دیگر کشورها، پایین‌ترین میزان رضایت از کیفیت هوا را داشتند. در طول سال‌های گذشته، رضایت مردم کره‌ی جنوبی نسبت به کیفیت هوا دچار کاهش قابل توجهی شده است، به صورتی که در سال ۲۰۰۹، این رضایت به میزان ۷۸ درصد بوده است و در سال ۲۰۱۷ به ۴۲ درصد رسیده است. در پژوهشی که اخیرا توسط دولت کره‌ی جنوبی انجام شد، ساکنین این کشور بیشتر از هر چیزی، از جمله برنامه‌ی هسته‌ای کره‌ی شمالی، نگران آلودگی هوا در این کشور بودند.
در میان کشورهای مختلف، درک افراد نسبت به کیفیت آب و هوا، میان جوامع روستایی و جوامع صنعتی و پرجمعیت شهری تفاوت بسیاری دارد. به طور مثال، در روسیه، ۸۶ درصد از کسانی که در روستا زندگی می‌کنند از کیفیت هوا رضایت دارند، اما این میزان در بین ساکنین شهرها تا ۵۰ درصد سقوط می‌کند. این سبک تفاوت‌ها در درک کیفیت آب و هوا در شرق اروپا و کشورهای بالکان جنوبی مشهود است؛ آمارهای اخیر سازمان جهانی بهداشت نشان می‌دهند که این مناطق بالاترین نرخ مرگ‌ومیر ناشی از آلودگی هوا را در اروپا دارند.
منبع: گالوپ
